De Keuze die wij maken kunnen

De laatste jaren leken maar weinig mensen bezig met acties rond
migratiebeleid. Tegelijk is Fort Europa druk bezig met het opvoeren van de
jacht. De grenzen worden opgeschoven tot ver in Afrika, waar kampen en
detentiecentra buiten ons zicht worden ingericht. Frontex breidt de
grensbewaking uit (meest recent de grens tussen Turkije en Griekenland).
Meer deportatiecharters. Meer detentiecentra. De regelgeving van de
lidstaten wordt verder op elkaar afgestemd.

Op 24 december 2010 werd de Europese Terugkeerrichtlijn van kracht. In de
Zaanse bajesboten werden een week daarvoor alle opgeslotenen ‘bezocht’ door
de Dienst Terreur en Verrek, de IND, en de Marechaussee, de beulen van de
staat, om het ‘terugkeerbesluit’ uit te reiken. Daarin stond dat de
opgeslotenen hier ‘onrechtmatig’ verblijven en Nederland moeten verlaten.
Nieuw: in het terugkeerbesluit is ook een inreisverbod voor de hele EU
opgenomen. Dit staat los van een eventuele ongewenstverklaring, en die kun
je tegenwoordig ook al snel krijgen, alleen al omdat je voor de tweede keer
zonder papieren binnen ‘onze’ grenzen bent gepakt.

De lijst wetswijzigingen en uitbreiding van bevoegdheden is eindeloos.
Moeten die nog worden opgesomd om mensen in beweging te krijgen tegen een
systeem van uitbuiting, waarvan iedereen profiteert? Van multinational tot
mensenhandelaar, van overheid tot pooier, van bajesbouwer tot
bewakingsdienst: allemaal vreten ze mee uit de ruif van Fort Europa, en
zonder dat je het in de gaten hebt, ben je mede verantwoordelijk gemaakt.
Feitelijk zijn we allemaal, ongewild, mede verantwoordelijk: omdat wij wèl
een paspoort hebben, een BSN nummer, een bankrekening. Verantwoordelijk
omdat we ervoor werken, belasting voor afdragen, kortom: meedraaien in deze
‘samenleving’. Een samenleving die mensen uitsluit en nutteloos noemt, en
mensen zonder papieren het hardste treft omdat zij nergens recht op hebben,
en dat betekent een leven dat zich afspeelt tussen zwerven op straat en
opgesloten zijn.

Enige tijd geleden werd een man vanuit de Zaanse bajesboot geklinkerd. Een
afdelingsgenoot wist te vertellen dat de man zich hevig verzette, want
buiten was het koud en nat en had hij niemand. ‘Binnen’ had hij in elk
geval een bed en kreeg hij te eten. Als een detentiecentrum te verkiezen is
boven de vrijheid, moet je leven er wel erg belabberd uitzien en dat is wat
veel mensen niet beseffen. Niets te hebben, niet met kiespijn naar de
tandarts kunnen als je vrij bent, en in gevangenschap je tanden moeten
laten trekken omdat die klootzakken het vertikken om geld uit te geven aan
het vullen van een gaatje. Vrijheid is niets meer dan de ‘keuze’ tussen
geen eten, kleding en een slaapplek, of deze te verkrijgen door je te laten
misbruiken voor ongezond en slecht betaald werk of een diefstal, een
inbraak, of handel in drugs. Dat zijn geen keuzes, nooit, nergens, maar
dwang.

Doet het er nog toe welke regel of wet dit tot stand bracht of erger
maakt? Nee. En daarom vind je hier geen opsomming van nog meer
wetswijzigingen en regeringsplannen en Europese regelgeving. Genoeg is
genoeg en allang veel te veel en daarom wordt het tijd dat mensen meer en
massaler tegen dit alles in actie komen.

Tijdens de jaarwisseling was er een solidariteitslawaaidemo bij de Zaanse
bajesboten. Tachtig tot honderd mensen waren daarbij. Er wordt door kleine
groepen mensen al jaren campagne gevoerd tegen de bouw van nieuwe
detentiecentra. Verantwoordelijke bedrijven worden aangevallen, personen
thuis bezocht, maar nog niet genoeg. Daaraan kun je meedoen, wanneer je
wilt en hoe je wilt. Laat de staat en de bedrijven van de acties wakker
liggen en betalen voor hun onderdrukking en hun winst. We zijn met genoeg
mensen om hen de jacht te laten voelen die mensen zonder papieren dagelijks
treft. We willen niet medeplichtig zijn aan repressie, maar aan het
bevechten ervan. Dat is de keuze, die wij maken kunnen!

Joke K.